Tipico Paisa

Twee in maanden Medellin. Dan gaan er dingen opvallen. Duidelijke verschillen met NL, maar soms zit het hem in de details. Gelukkig is er genoeg dat bekend en vertrouwd is.

Om te beginnen hebben de bussen dezelfde stopknoppen als in NL. Zo'n rode vierkante met stop erop. Gewoon goed. De bussen zelf zijn niet te vergelijken. Je hebt hier namelijk geen busmaatschappij die de boel in het gareel houdt. Dat betekent dat elke chauffeur zelf bepaalt wat hij doet met zijn bus.
Voordelen: Altijd muziek in de bus (soms is het net een discotheek), er zijn zijn geen busstations (je kan in en uitstappen waar je wil), bussen zijn gepimpt in alle denkbare kleuren.
Nadelen: Mijn 1 m 88 past in geen enkel stoeltje, alles rammelt en er circuleert regelmatig een zwarte walm op ooghoogte.
Verder hebben ook de mbo-ers (niet om te beledigen) en aso's van Colombia een goeie mat in hun nek hangen.
Vanaf 6 uur sochtends en 5 uur smiddags staat het verkeer vast. File's zijn ze hier goed in. Als je auto kapot is kun je hem gewoon terplekke maken. Er komt vanzelf een agentje om het verkeer rond je wagen te leiden.
Uiteraard heb ik inmiddels een arsenaal aan Colombiaanse schelwoorden geleerd. De gasten van mijn projectgroep komen elke dag met nieuwe, de meisjes vinden het vreselijk.

Daarentegen kompleet het tegenovergestelde van NL:
Overal is muziek: In de supermarkt, op de parkeerplaats van EAFIT, in de bus, in de taxi, op de binnenplaats van het appartementencomplex, op de werkplaats van ons project. Altijd salsa, vallenato (volksmuziek) of raggaeton (soort van hiphop, om te schuren :D).
Medellin heeft waarschijnlijk de meeste eenmanszaken ter wereld. Paisas (bijnaam voor de mensen uit de provincie) weten hier geld te verdienen door kauwgompjes, paraplu's, gefrituurde deegringen, losse cigaretten, bakjes fruit of minuten bellen (soort mobiele telefooncells) te verkopen. En het werkt.
Praten over drugs is taboe. Zelfs het woord ''marihuana'' moet je fluisteren. Een beetje hypocriet, gezien de achtergrond van het land.
De uitwisselingsstudenten in Delft worden af en toe met een scheef oog aangekeken en zijn soms een blok aan het been. Hier wordt ik overal voor uitgenodigd. Iedereen kent mijn naam, omdat ik een van de weinige buitenlanders ben. Ik stel me regelmatig voor aan mensen die ik al eerder gezien heb, maar dat vind niemand erg.
De supermarkt ligt vol met ondefinieerbaar fruit. Het is niet allemaal even lekker.
Colombianen houden van suiker. Op de Universiteit lopen tientallen studenten rond met dozen met snoep om te verkopen aan medestudenten, bij elke maaltijd zit een mierzoet toetje, pizza hawaii wordt extra zoet gemaakt en cola bij het ontbijt is normaal.

Bogota, de hoofdstad, waar ik vorig weekend zat is ook best vet. Groot (8 miljoen) en uitgestrekt (alleen maar laagbouw). Ik logeerde een nachtje bij de Colombiaanse familie van Alex. Zijn nicht heeft ons in een zaterdag alle highlights van de stad laten zien o.a.: het uitkijkpunt over het centrum, het museum van Botero (bekendste Colombiaanse kunstenaar), de Mona Lisa, het goudmuseum, parlementsgebouwen en het stadsplein. Best een grappig vrouwtje; Ze vroeg zich telkens af waarom we geen souwenirs kochten, en ze wilden dat we overal foto's van maakten. Later liet ze haar persoonlijke souveniercollectie zien. Impressionante!
De busreis was overigens hel. Hemelsbreed is Medellin-Bogota net iets meer dan 200 km. De bus heen deed er een goede 8,5 uur over, terug meer dan 11. Daar komt bij dat ze nonstop airco pompen. Het is serieus een vrieskist. Er zaten mensen met handschoenen aan naast ons. Ik ben er nogsteeds niet over uit waarom ze het doen.
De vrijdagmiddag voor mijn vertrek naar Bogota verrekte ik nog mijn enkelbanden aan de binnenkant van mijn rechter voet. Mijn eerste voetbalwedstrijd voor het studententeam van EAFIT, op een ontzettend kutveld op de campus. Wel gewonnen. Ik heb dus twee dagen met een dikke enkel door de stad gebanjerd. Anderhalve week later is het nogsteeds een flinke bobbel.

Met mijn vakken gaat het top. Mijn tweede cursus spaans succesvol afgerond, en inmiddels alweer met een vervolgcursus begonnen. Voor het project is onze Suzuki 4x4 omgeruild voor een 4x4 quad, die crosst nog beter. Via via (de zoon van de manager) een bezoekje weten te regelen bij de assemblageafdeling van Yamaha Zuid-Amerika. Wat in Delft niet kan voor studenten: TIG-lassen; hier inmiddels dagelijks mee bezig.

Dat is um weer. Vanaf vrijdag t/m volgende week zondag (Semana Santa) ben ik alleen met mijn mobiel te bereiken. Ik zit dan een weekje aan de kust met Alex. We gaan wat steden langs en in een hangmat luieren aan het strand van een natuureservaat.