Harde realiteit

Inmiddels ben ik alweer bijna 3 weken op doorreis in Nederland, dus met die orkaan op Miami is het toch goed gekomen. Het schijnt op dit moment wel flink te spoken in die regione.
Terugkomen was helemaal niet zo raar als verwacht. Het leek wel of ik Nederland precies terugvond zoals ik het achtergelaten had. Inclusief de dagen met teveel dingen aan mijn hoofd, waar ik met genoegen afstand van had gedaan. Als er zoveel mis gaat heeft dat uiteraard een lange nasleep, dus verzekeringsclaims, paspoortaanvragen, doktersbezoeken, achterstallige inschrijvingen bij de TU, het ontbreken van kleding en een telefoon en een door mijn onderhuurder ontzettend slordig achtergelaten kamer kwamen rauw op mijn dak. Gelukkig heb ik het Colombiaanse tempo alweer teruggevonden.

Uiteraard stond er bij aankomst op Schiphol, zoals voor alle Colombiaanse bezoekers, een welkomstcomitee voor me klaar in de vorm van mannen met lichtblauwe hemden en donkerblauwe petten. De inhoud van mijn tas mocht ik dus over een metalen tafel uitspreiden. Ondertussen stonden mijn moeder en broertje op me te wachten. Ik kon ze niet bellen, maar mocht wel even langslopen met twee agenten aan mijn zijde. "Hey mam, lang niet gezien, ja dit zijn mijn vrienden van de douane." Met een nogal stoer gezicht vertelden de agenten wat ze ontdekt hadden; een zakje cocathee, en dat nog niet bekend was wat er met mij ging gebeuren.
Die cocathee heb ik volgens mij wel eerder genoemd en is volledig onschuldig, buiten dat het prima smaakt werkt het tegen hoogteziekte.
De agenten hadden echter geen benul van deze theeblaadjes, en wilden er niet aan geloven. In hun ogen kon met dit zakje "cocaine-thee" gemakkelijk een kleine stad van cocaine worden voorzien.
De agenten, inclusief hun baas, hebben zich vervolgens een uur verdiept in de zaak, waarop we met zijn allen een rapport gingen tikken. Dat duurde nog een uurtje. Vervolgens kwam de uitspraak die niet zo spektaculair was als zowel ik als de agenten gehoopt hadden: "Als je je thee hier laat, dan mag je naar huis." "En niet meer doen he!"
Ze vonden het wel nodig om in het rapport mijn gesmokkelde waar te omschrijven als Cocaine, zie plaatje.

Op dit moment geniet ik van mijn laatste vakantiedag aangezien morgen mijn eerste dag als Master-student aanvangt. In de tussentijd heb ik de genoemde probleempjes getracht op te lossen, een dagje meegedaan aan de OWee in Delft, genoten van Nederlandse biertjes, een dramatische wedstrijd van Sparta bezocht en zo veel mogelijk familie en vrienden opgezocht. Mijn leven in Delft is inmiddels weer volledig op de rails, maar gelukkig heb ik nog genoeg contact met Colombia.

Ik heb daar een fantastische tijd gehad, waarvan ik de meeste verhalen op deze site heb geplaatst. Voor vertrek hebben genoeg mensen mij afgeraden om naar Colombia te komen, of keken verbaasd. Dat is het gevolg van het imago dat het land heeft, maar volledig onterecht. De mensen zijn er ongelofelijk vriendelijk, vrolijk en open, daar kunnen wij wat van leren. Ik ben overal warm ontvangen en heb me altijd welkom gevoeld.
Colombia heeft zich ontwikkeld en biedt inmiddels ontzettend veel mogelijkheden. Ik ben blij en trots dat ik dat als een van de weinige buitenlanders heb mogen ontdekken.

Nu ik weer met beide beentjes op de grond sta in de realiteit die Nederland me bij aankomst meteen in het gezicht wreef, ben ik blij met de herinneringen die ik heb aan de afgelopen 7 maanden. Met veel plezier hield ik iedereen via deze site op de hoogte. Wellicht tot het volgende reisje!

Groetjes, Donald