Lang weekendje Hospital

Ik eindigde mijn laatste bericht met het vermoeden dat ik het denguevirus had opgelopen. Maar dat was het toch niet. Zit ik in een tropisch land met genoeg exotische ziektes, krijg ik gewoon Pfeiffer.
Inmiddels 5 weken, 7 bloedtesten, 4 dagen ziekenhuis, 3 stokjes in mijn keel, 2 x-ray foto's, 1 buikscan, 14 zakken infuusvocht en 77 pillen verder kan ik eindelijk zeggen dat ik me beter voel. Maar ik zit dus nogsteeds in Medellin...

Na mijn laatste bericht ging het eigenlijk niet veel beter met mijn gezondheid. De koorts werd elke dag hoger en ik at heel weinig. Bovendien kreeg ik ineens allemaal rode vlekjes op mijn armen en een dag later over mijn hele lichaam. Toen ik begon te hyperventileren en allerlei rare dingen ging uitkramen heb ik me wederom naar de kliniek laten brengen. Daar kreeg ik een griepprik waardoor ik de nacht door kwam. De volgende dag ben ik bij de dermatoloog langs geweest voor de vlekjes op mijn lichaam, wat er alleen maar meer werden. Volgens de dermatoloog was deze uitslag een alergische reactie op medicijnen die ik al een tijdje aan het slikken was tegen de koorts. Die heb ik toen maar weggegooid.
Weer een paar dagen later, zonder al te veel op te knappen of te eten kreeg ik ineens een keelontsteking. Pilletjes die ik moest slikken kreeg ik niet meer naar binnen, laat staan een bordje eten. Toch maar weer langs het ziekenhuis. Daar vonden ze het wel handig om toch maar eens uit te zoeken wat ik nou had, dus werd er weer een buisje bloed afgetapt. Meteen een scan en foto's van mijn binnenkant laten maken. Aan het eind van de dag keken ze ook nog even in mijn keel, en staken ze er een stokje zo diep mogelijk in. Dat zag er niet zo best uit, vandaar dat ze me toch een paar nachtjes in het ziekenhuis wilden houden.

Die nachtjes in het ziekenhuis waren lang niet zo slecht. Toen ze hoorden dat mijn verzekering alles dekt, vonden ze het nodig om mij maar eens goed te verwennen. Ik zat in een kamer voor mij alleen, met een robotbed, tv, badkamer met bad, en een balkon groter dan de kamer zelf met uizicht op het vliegveld.
Het enige vervelende was dat elke nacht om de twee uur verpleegsters binnen kwamen om weer een zak infuusvocht in mijn bloedbaan te pompen. De antibiotica die ik kreeg brandde ongeveer door mijn aderen, waardoor ze ook het naaldje twee keer per dag moesten verwisselen van arm. Ondertussen werd elke dag weer bloedafgetapt voor testen.
Overdag heb ik me ook redelijk vermaakt. Hoewel de meeste buitenlanders inmiddels al vertrokken waren, kreeg ik toch elke dag bezoek. Dokters, verpleegsters, Nederlanders, Colombianen, hondjes, clowntjes, pizzabezorgers, alles kwam langs.

Opknappen in mijn iets te kleine robotbedje ging zo hard dat ik na een lang weekend van 4 dagen naar huis mocht. De volgende dag ben ik nog even bij de dokter langs geweest om de bloedtesten door te nemen, dus hij vertelde dat het Pfeiffer was.
Inmiddels zit ik alweer twee weken thuis, gelukkig nogsteeds in dezelfde kamer. Een nieuwe generatie uitwisselingsstudenten begint morgen alweer aan hun semester EAFIT, vandaar dat er sinds een week ook een nieuwe Holandes in huis is. Ik krijg ook een beeje de kriebels om weer dingen te gaan doen, aangezien ik al 5 weken zit te niksen.
Vandaar dat ik de afgelopen 2 weken zo veel mogelijk heb gegeten, geslapen en een beetje lichamelijke inspanning heb gedaan. Hoewel ik nog niet op 100% van mijn kunnen zit, voel ik me vrij goed.
Om me in de tussentijd een beetje te vermaken heb ik wat filmpjes gekeken in de bioscoop, en vorige week kwamen 3 vrienden uit Delft (op doorreis in Zuid Amerika) 3 nachtjes logeren. Dat was dan weer het voordeel dat ik nog in Medellin zit. We hebben met zijn allen pannenkoeken en pasta gegeten, en zij zijn vooral de stad gaan verkennen. Het was toch wel weer leuk om een paar bekende gezichten te zien.

Mijn plan is om aanstaande dinsdag alsnog het vliegtuig naar Peru te pakken om mijn reisplan eindelijk in te zetten. Al 8 maanden geleden heb ik daar een tour geboekt naar de Machu Picchu tempel van de Inca's. Een hoogtepuntje (letterlijk en figuurlijk) dat ik toch niet wil missen. Om me een beetje op deze wandeltocht voor te bereiden heb ik de afgelopen dagen wat uurtjes gewandeld in de stad. De vraag is of mijn fysieke conditie voldoende is voor deze tocht, vandaar dat ik op het laatste moment beslis of ik ga lopen. Ik voel me in ieder geval goed genoeg om nog een maandje Zuid Amerika mee te pakken.

Hopelijk staat er dus in mijn volgende verhaal een verslag van de 4 daagse Incatrail. Ik houd jullie op de hoogte,

Groetjes, Donald