Wel de moeite

3 weken op meer dan 3500 meter boven zeeniveau heeft me toch de das omgedaan. Inmiddels ben ik weer nagenoeg hersteld van een keelontsteking, opgelopen in de nachtbus. Nee geen zorgen, ´Deze bus heeft verwarming en je stoel is binnen 2 seconden een bed.´ Dus die winterjas kon ik in de rugtas, in het laadruim laten. Beter van niet. Dat werd zo ver mogelijk van de bevroren ramen tegen je buurman/vrouw aankruipen, die opslag je beste vriend/vriendin bleek.
Op deze manier lijkt veel te werken in Bolivia. Als je de weg vraagt naar de markt, of naar je hostel, dan is het antwoord altijd ´Daaro´, inclusief ongeinteresseerde blik. En als het internet niet werkt, dan moet je maar een ander cafe proberen, in plaats van dat ze een poging doen je te helpen.

Ik zit nu voor de tweede keer in de hoofdstad, La Paz. Op het eerste gezicht lijkt het een ongeorganiseerd zooitje. Op het tweede gezicht ook.
Toen ik aankwam was de hoofdstraat afgesloten vanwege een staking. Dat schijnt hier met regelmaat te gebeuren. Prima, want zo kon je rap door het centrum lopen. Het verkeer had zich echter vlak buiten het centrum opgehoopt. En chauffeurs leven hier in de waas dat toeteren deze verkeersopstopping vanzelf doet oplossen. En wat doe je als je in de bus zit van een toeterende chauffeur en je moet plassen? Even in de goot, dan kun je gauw de bus weer in!
Vervolgens zag ik 100 meter verderop de inhoud van het riool omhoogspuiten, over straat. Niemand die er wat aan doet, dus meus dicht en doorstappen. Dat is dus La Paz. Gelukkig heeft het hostel warme douches en dvd´tjes.

Tussen de Incatrail en deze geurige stad heb ik wel van het moois van Peru kunnen genieten. Dit land lijkt iets beter georganiseerd en het volk kijkt je iets minder schaapachtig aan als je wat vraagt, maar het is er net zo koud.
Na Cuzco nam ik een meer dan luxe bus (je weet nooit wat je krijgt) naar Puno. Een stadje langs het Titi Kaka-meer (met meer dan 3600 m het hoogst bevaarbare meer ter wereld) beroemd om zijn handgemaakte drijvende eilandjes. Het is een soort van poppenkast, maar toch leuk om te zien hoe ze hun leven drijvend doorbrengen met alleen maar riet.
Toen naar Copacabana, een ander stadje aan het Titi Kaka-meer, alweer in Bolivia. Aldaar het Isla del Sol bezocht, volgens de vertellingen de geboorteplek van de eerste Inca. Dat was de moeite. De eerste dag ben ik lekker in het zonnetje van noord naar zuid gelopen, vergezeld door 2 Colombianen. Onderweg natuurlijk weer talloze Inca en pre-Inca ruines gezien. En aan het eind van de dag in een restaurantje besproken hoe veel beter Colombia is. Uiteraard met de winterjas en handschoenen aan.
De volgende dag was ik vroeg uit de veren om de zonsopgang mee te pakken. Dat was ook de moeite. Over de besneeuwde bergtoppen in de verte kwam het zonnetje in alle stilte de dag inluiden. De sterrenhemels zijn hier trouwens ook goed te doen.
Dag twee op Isla del Sol heb ik zelf ingevuld met wat zonnen (dat kon met de winterjas uit) en een wandelingetje door de bosjes, zelf uitgestippeld.
Bij terugkomst van het eiland bleek Copacabana volgestroomd met auto´s. Uit het ganse land waren bestuurders toegestroomd om (voor een klein bedrag) hun voertuig te laten zegenen. Sommige auto´s, en zelfs bussen, zo uitbundig versierd dat je niet meer door de voorruit kon kijken. Maar er kon ze toch niets gebeuren, ze waren immers net gezegend.

Van Copacabana naar La Paz, wat een teleurstelling bleek. Dus meteen door naar Uyuni, wat ook een teleurstelling bleek, vanwege mijn bevroren lichaam na de eerder omschreven busrit. De 3-daagse tour over de Salar de Uyuni, de grootste zoutvlkakte ter wereld, moest ik namelijk 2 dagen uitstellen.
Na 2 dagen hoesten en uitzieken in het ontzettend saaie Uyuni besloot ik de 1-daagse tour te doen. Niet compleet, maar net zo indrukwekkend. Een dag rijden over deze eindeloze witte vlakte deed me wonderbaarlijk genoeg goed. Misschien omdat het lekker warm was in de SUV.
Onderweg kregen we nog een lekke band, maar dat was zo gefixt. Toen we langs allerlei kruizen reden vroeg ik wat dat voorstelde. Verongelukten... Hoe dan? Lekke band...
De bus terug naar La Paz, die ik aansluitend had geboekt, bleek al net zo luxe. inclusief avondeten, ontbijt, verwarming, dekentje en filmpje. Het verbaasde me niet toen dit geen Boliviaanse organisatie bleek.

Vandaag een rustig dagje in La Paz. Ik ben mijn laatste twee weken aan het inplannen. Daar zitten nog wat haken en ogen aan omdat ik mijn laptop nog in Medellin heb liggen, die ik niet opgestuurd krijg.
17 augustus 12 uur s´middags ben ik weer in Nederland. Tot die tijd ga ik op zoek naar een warm plekje om mijn dagen te slijten.
De jungle van Bolivia schijnt nagenoeg op zeeniveau te liggen, lekker warm te zijn, en bovendien wonen er krokodillen, dolfijnen en anaconda´s waar je foto´s van kan maken.

Tot bijna,

Donald