Jungle en wilde dieren enzo...

Met een onwijze snotneus zit ik dit bericht te typen. Een behoorlijke kou gevat waarschijnlijk. De laatste tijd is het hier net NL wat het weer betreft, maar dan + 15 graden. Maar natuurlijk niks te klagen, want ik heb wederom genoeg kunnen genieten van het Colombianse achterland. Dit keer een weekendje Rio Claro. De naam zegt het al, en je hoeft geen Spaans te spreken om uit te vogelen watvoor oord het is. Verder voetbal ik hier inmiddels ook wekelijks, met nagenoeg hetzelfde team als waarmee ik dagelijks aan mijn project werk.

Naast een verkoudheidje gingen hier wel meer dingen mis in de afgelopen 2 weken, dus niet alleen maar goed nieuws. Zo was ik bijna een half miljoen kwijt door een foutje van de pinautomaat. Als je hier niet op straat beroofd wordt, dan doen de pinautomaten het wel. Maar gelukkig heb ik het netjes teruggekregen. Daar moet je wel vier keer voor bij de bank langs, maar zo gaat dat in Colombia.
De inefficiente manier van werken is sowieso een van de grootste verschillen die mij opvallen t.o.v. Europa. In de supermarkt staan meer werknemers dan klanten. En die werken niet, die staan met elkaar te praten. Er is hier geen stress. Mensen babbelen met elkaar in de trein i.p.v. achter hun laptop te werken, als je niet kunt komen op de dag van een tentamen dan verschuiven ze het voor je, als je 200 pesos tekort komt voor de bus dan mag je ook gewoon mee.
Met mijn projectgroep is het net zo. Hele dagen werken we aan ons concept, maar eigenlijk doen we niet veel. Bijna de helft van de tijd wordt er geouwehoerd, snoep gegeten, een beetje gekaart en worden er geintjes uitgehaald. Om eerlijk te zijn, ik vind het heerlijk, en lach me regelmatig kapot. Afgelopen maandag vond er een het nodig om stiekum 4 bakstenen in de tas van een ander te stoppen. Die liep er vervolgens vrolijk mee naar buiten, onder luid vertier van de hele werkplaats. Blijkbaar voelde hij zich zo genaaid dat hij de volgende dag stiekum de tas van die ander volspoot met scheerschuim. Dit ging echter niet onopgemerkt, dus die tas vol scheerschuim belandde op het hoofd van deze arme jongen.
Naast dat ze elkaar constant lopen te fucken, elkaar onder stroom zetten met het lasapparaat is een favorietje, zijn de meeste gasten behoorlijk temperamentvol. Zoals het hoort natuurlijk. Ik voetbal wekelijks, nu reeds vier keer, en tot nu toe is het elke week knokken geweest. En aan het eind is de scheids altijd het zakje, behalve die ene keer toen we wonnen. Voetballen is hier zowiezo waardeloos. Het veld van EAFIT is net een weiland, exclusief stront, inclusief plassen met kikkervisjes.

Rio Claro dus. Alweer twee weken geleden reden we met zijn vijtienen in een bus naar deze kristalheldere rivier. Een excursie georganiseerd voor studenten van International Business (o.a. Benjamin en Matthias), maar ik mocht ook wel mee.
Midden in de jungle tussen Medellin en Bogota sliepen wij drie nachtjes in een relatief luxe hostel. Een heerlijk rustige omgeving, nul andere toeristen maar genoeg activiteiten. O.a. raften, kanoen, conopeing (soort van kabelbanen tussen de bergen) en door de pikke donkere grotten klimmen (mijn favoriet). Als extraatje was er een 8 meter hoge duikplank vanwaar je je in de rivier kon storten. Benjamin vond het nodig om de stuntman uit te hangen en ons bij de eerste sprong op een salto te trakteren. De rest van het weekend hebben we ons hier in de vrije uurtjes vermaakt.
Zaterdags gingen we bij een werkplaats langs voor ex-paramilitairen. De Colombiaanse overheid doet er alles aan om jongeren uit het gewelddadige, uitzichtloze leven van paramilitairen (huurlingen) te halen. De werkplaats was een voorbeeld van succesvol gereintegreerde exparamilitairen. Acht gasten van mijn leeftijd vertelden indrukwekkende verhalen over hoe zij mentaal en fysiek zijn mishandeld, maar dat ze toch wisten te ontsnappen.
De zondag bezochten wij een ander kunststukje dat Pablo Escobar achter gelaten heeft. Deze grootste drugsbaas ooit liet zijn eigen dierentuin bouwen met o.a. 3 uit Afrika geimporteerde nijlpaarden, apen, zebra's, wilde katten en wat allemaal niet. De nijlpaarden hebben niet stilgezeten en zijn tegenwoordig met 18. Ze worden niet meer door drugsbaronnen verzorgd, maar door een nieuwe eigenaar die goede bedoelingen heeft met het park. Tegen een kleine vergoeding mochten we een bezoekje brengen aan dit indrukwekkend grote erfgoed. Op het terrein drentelde een baby jaguar rond ter grootte van een normale kat. Dit beestje liet zich optillen en aaien, maar zette zo nu en dan zijn nagels in je arm. Ontzettend lief en nieuwsgierig, ik ga er denk ik ook zo eentje kopen.
Wat mij betreft waren de vier dagen Rio Claro mijn beste tot nu toe in Colombia. Een leuke groep met voor mij allemaal onbekende studenten. Maar vooral o.a. het in slaap vallen met in de verte schreeuwende apen en het wakker worden met een bad in de kraakheldere rivier maakten het bijzonder.

Afgelopen zaterdag ben ik gratis naar een concert geweest in de stierenvechtarena van Medellin. Voor tien chocoladereepwikkels mochten we naar binnen. Vijf uur lang heb ik vallenato ( klinkt ongeveer zo: http://www.youtube.com/watch?v=hs26YmP8cgA ), latinrock en andere typisch Colombiaanse muziek moeten aanhoren.
Verder heb ik sinds vandaag geen Spaanse les meer. Ik heb inmiddels genoeg theorie in mijn hoofd gestopt, nu rest praktijkervaring. Niet gevreesd, de tijd die ik daarvoor in de plaats krijg wordt alweer goed opgevuld. Dinsdag kreeg ik een aanbod voor een project in samenwerking met een Universiteit in Londen. Met 6 Colombiaanse studenten en 6 uit Engeland ontwerpen we een energiezuinig voertuig voor in de stad. We gaan het zien.

Als afsluiter ga ik Wouter feliciteren met zijn verjaardag. Ik hoorde van een party op Windmolen 59, stuur maar een mooi verhaal. Mijn verjaardag ga ik vrijdag vieren. Ik heb 25 man bij mij thuis uitgenodigt, maar met Colombianen weet je het nooit.

Ciao, Donald