Wintersport

Lekkere dag vandaag! Word ik om 8 uur door Alex uit mijn bed gebeld met het nieuws dat mijn Universiteit in de fik staat. Had ik bijna een meer dan geldige reden om er nog een semester Colombia aan te plakken. Gelukkig is mijn faculteit nog intact. Thomas en JanJouke, Bouwkundestudenten en nu ook in Zuid Amerika, hebben echt geen schoolgebouw meer om naar terug te keren... Heel jammer, gelukkig niemand gewond. We hebben met zijn allen in mijn softwareklas de filmpjes van nu.nl gekeken, iedereen was onder de indruk.
Gelukkig ook goeie dingen vandaag. We hadden al eerder een rondje EAFIT gedaan met onze wagen (chassis met motor en wielen), maar vandaag hadden we er een aanhanger aangehangen voor een verdergelegen bestemming: De Universiteitsbibliotheek, tevens het hoofdgebouw. Het mooiste was dat op onze aanhanger de Hoovercraft van een andere projectgroep lag. Vanwege geluidsoverlast in het verleden moest alles in het geheim en in het donker gebeuren.
Tot het moment van het starten van de motor ging alles in doodse stilte. Zodra de Hoovercraft gereed was gemaakt werd er een fles Champagne tevoorschijn gehaald en zegevierde het jolijt als vanouds. Ik moet zeggen dat ik nogal onder de indruk was van de volledig functionerende Hoovercraft, helemaal toen deze over het water voor de Bibliotheek zweefde (precies de reden dat we hierheen waren gekomen). Van vreugde sprong iedereen het water in om de Hoovercraft te kussen. Vond ik ook raar...
Het is hier bijna tentamenweek, dus een volle bibliotheek. Leuk ook om de verbaasde gezichten te zien van lezende studenten die over hun boekje kijken en een Hoovercraft voorbij zien varen. Het eindigde natuurlijk in ellende toen er mensen begonnen te klagen over de herrie. Maarja, wie komt dat ding uit het water halen... Nog harder lachen gieren brullen dus.

Naast deze buitengewone dag kan ik nog het een en ander vertellen over de afgelopen twee weken. Om te beginnen; De vrijdag na mijn verjaardag een feestje thuis van Alex (8 mei jarig) en mij. Vooraf dachten we dat we iets te gul waren geweest met het uitnodigen van vage bekenden, maar het is niet uit de hand gelopen. Het een en ander gedronken in huis, buiten op ons terras, om vervolgens de dichtsbijzijnde discotheek op zijn kop te zetten. Leuk en natuurlijk laat geworden.
Daarna de vrije dagen van begin mei gebruikt om me fysiek nog meer af te peigeren. Met Matthias en twee meiden van de Universiteit besloten we een roadtrip te maken naar de koffieregione van Colombia. Het is hier om de hoek, maar met een Twingootje door de bergpassen van het Colombiaanse achterland toch een helse tocht. De Ipod in combinatie met de twee speakertjes van het karretje hebben ons er doorheen geslagen.
Omdat we maar vijf dagen hadden, en er in de omgeving minstens twee keer zoveel dingen te zien en te doen zijn werd het rennen en vliegen. Normaal gesproken niet mijn stijl, maar mijn medereizigers waren niet te stoppen. Dag 1 werd dus 05:00 uur vertrekken, 6 uur rijden en vervolgens niet bijkomen in ons onderkomen met zwembad, jacuzzi, pooltafel en chillhoek, maar meteen de buurt verkennen.
Volgende dag naar HET attractiepark van Colombia: Parque del Cafe. Wat een schwalbe was dat! Het Drievliet is er spectaculair bij. Toch hebben we ons er een dag kunnen vermaken met attracties als paardrijden (is niet gay), karten, achtbaantje en botsbootjes. Daarna het Twingootje volgeladen met souvenirs zoals dat hoort. Flessen koffiewijn, koffiesnoepjes en versgebrande koffieboontjes. Daarna in een heel klein dorpje toch heel lekker gegeten.
Dag 3 uiteraard weer vroeg eruit om te gaan canopeen (langs metalen kabels naar beneden suizen), in Rio Claro al gedaan dus dat was succes verzekerd. Er was een uitgebreid parcours opgezet dus mijn portie adrenaline voor de komende week had ik alweer gescoord. Uiteraard moest ik mijn eerder opgedane skills even ten tonele spreiden (onderste boven naar beneden) wat resulteerde in een enkel die langs de kabel schuurde. Het is nu een mooie korst, en ik reken op een nog mooier litteken. Jeej, meer souvenirs! Daarna naar een ander klein dorpje om te lunchen en nogmeer paard te rijden in een prachtige vallei (is ons verteld). Vanwege de mist zagen we niks, maar het paardrijden was weer dikke pret. Ik was de enige die geen ruzie had met zijn/haar paard. Maar dat kwam misschien omdat ik een deal had met de mijne: Na afloop een slok van mijn bier en een Snickers. Zo werkt dat nou eenmaal in Colombia. En hij heeft het gehad!
Dag 4 was het meest spectaculair. Ik loop wel de hele tijd op te scheppen dat het hier zulk lekker weer is en bij jullie niet (jaja, nu inmiddels wel), maar het kan hier ook koud zijn. Daarvoor moet je wel weer vroeg opstaan en een hele tijd in een busje zitten die je misselijk schudt. Maar het is de moeite waard want je waandt je in een indrukwekkend maanlandschap van een vulkaan die in 1989 na een uitbarsting nog 800 slachtoffers eisde. Het laatste kwartiertje reden we door de sneeuw(!) en buiten Matthias (Duitser) en ik was de hele inhoud van het busje in de zevende hemel. Sneeuw is hier ongekend en voor de meeste Colombianen iets wat ze nooit van hun leven zullen zien. Op de top van de vulkaan was iedereen compleet verbouwereerd toen wij als volleerde experts met dat koude witte poeder begonnen te gooien. Vervolgens hebben we een cursus sneeuwpopbouwen gegeven. Wat waren wij populiar! Echter, mijn tweede sneeuwpop nekte me en ik kon niet meer lachen. Op meer dan 5100 meter hoogte wordt zelfs een sneeuwbal voor je uitduwen topsport. En de combinatie met de kou zorgde ervoor dat ik de weg terug rillend op de achterbank van de bus heb doorgebracht. Gelukkig kwamen we halverwege langs een 'thermal spring' (natuurlijk heet water) waar ik me heerlijk heb kunnen opwarmen. Helaas was het kwaad al geschied en moest ik de rest van de trip lijden onder een griepje.
Dag 5 heb ik mezelf weer vroeg uit bed laten sleuren voor een bezoekje aan een koffieboerderij. Volledig gedrogeerd en volgegoten met fruitsap heb ik een drie uur durende rondleiding gevolgd waar ik de volgende belangrijke informatie uit heb kunnen opvangen:

koffie is gezond,
de grote bonen zijn voor de smaak,
de kleine bonen zijn voor de aroma,
de beste koffie komt uit Colombia,
de beste koffie drink je in Duitsland (daar gaat het heen),
gebrande koffiebonen kun je eten en daarna voel je je heel goed.

Met deze informatie heb ik meteen een zak ongemalen koffiebonen aangeschaft bij de plaatselijke koffieboer als mijn drugs. De weg terug naar huis heb ik me heel goed gevoeld.

Inmiddels ben ik hersteld van mijn griepje en moet ik met andere problemen dealen: Mijn bankpas ik stuk. De Rabobank weet niet dat ik hier zit, dus op een nieuwe pas moet ik twee weken extra wachten. Ondertussen ben ik lekker economisch bezig. Als je niet bij je geld kan dan kun je het ook niet uitgeven.

Ik geloof dat er in Nederland al van het strand gebruik gemaakt wordt. Ik kan me mei 2007 nog herinneren (ook heet), evenals de zomer van 2007 (niet zo heet), dus wacht dus nog maar even met opscheppen over het weer in NL.

Doei, Donald